weggevallen
van mijn geloof
van Freud
de poëzie
een jasje logica
heeft me
nog korte tijd verwarmt
voor het verpulverde
inmiddels kleed ik mij
in allerlei lapjes
van mijn bestaan
van overal vandaan
van zeer ver moest ik komen
wat doet het er toe?
het is weggevallen
ik leef
in een groot opgeblazen Jezushuis
op een katholiek joodse kermis
sprongen nog restjes studentenecclesia
hun trampolinesprongetjes
in een allang beslecht achterhoedegevecht
weggestuurd ben je door de Jezuïeten
weggestuurd door de katholieke kerk
door de dichter Komrij getypeerd als
de Liesbeth List van het kerkelijk partijtje
copywriter van de Firma Christus & co
in een pipowagen in Lent
probeerde ik nog één keer
je ‘nieuwe liefde’ te peilen
het plafond hoorde mijn murmelarij
een bijbels getuigen ontbreekt eenvoudig in mij
dat werd dus niet samen steentjes keilen
in mijn jonge nog randkerkelijke jaren
heb ik jouw liedjes nog wel gezongen
ik krijg ze niet meer uit mijn longen
jouw gedichten vliegen trampolinevrij
fladderend verder weg van mij
in die pipowagen in Lent
lag ik wat dralend op mijn krent
je gepantserde beelden benauwen
ik ga ze niet meer herkauwen
deze limerick is echt the end
moge jij rusten in vrede
twee fragmenten:
Ik heb van 20 tot 23 december 2022 drie dagen overnacht in het voormalige Emmausklooster in Velp (Noord Brabant) heb daar langs het water gelopen, een paar keer naar Grave en daar is het eerste fragment van mijn nieuwe boek geboren:
1. Nieuwe Scheuten
ik koester het leven
glibber niet meer uit zijn hand
luister naar
waar vrijheid ligt
als aan een knotwilg
ontspringen in mij
nieuwe scheuten
ik volg geen utopie
gestructureerde pelgrimstocht
of systematisch geloof
vrijheid legt zich niet vast
geen onthechting
zonder eigen karakter
nederig groei ik
klaar met het schrijven
van herhaalrecepten
als aan een knotwilg
ontspringen in mij
nieuwe scheuten
mijn stam nog stevig genoeg
Vandaag 27 december volgt hier het tweede fragment:
2. rozen niet zonder doornen
ik zoek geen leraar meer, geen macht
geen ascetische woordenpracht
accepteer van rozen de doornen
leef op verlangen en levenskracht
ook begeerte is geen lelijk woord
er hoeft geen ego te worden vermoord
als je met liefde om kunt gaan
ga je gewoon met die banaan
en maak je de wereld een leefbaar oord
Vandaag sluit ik mijn verblijf in Callosa af. Het eindverslag van mijn ’boek schrijven in Callosa’ (deel 5 uit de serie) voor de Stichting: Foundacion Cultural Knecht y Drenth. staat nu online. Een fijne en vruchtbare tijd was het. De feesten van Moren en Christenen, vier dagen lang, hebben hier enorm aan bijgedragen.
Ik ben blij dat ik hier heb kunnen zitten en dat het boek inmiddels half af is.
Voor wie interesse heeft hoe ik tot mijn boek ben gekomen en ook voor wie het leuk lijkt ook goedkoop op een leuke plek aan een kunstproject te werken. Hier mijn laatste video: een boek schrijven in Callosa.
mijn schrijfwerkplek in Callosa
Ik heb een vlog en een verhaal de wereld ingegooid en dan ga ik altijd weer opnieuw denken over, waar ik mee bezig ben, waar dat thuishoort, wat ik doe. Ik kwam het relationisme tegen als literaire stroming. Toen wist ik het. Wat ik schrijf hoort daar thuis.
Het gaat daar in verhalen niet meer om één individu, een ‘held’ die van alles onderneemt of wie van alles overkomt, waarmee een lezer zich kan identificeren… maar o.i.v. de Joodse filosoof Emmanuel Levinas, gaan moderne schrijvers en filosofen zich steeds meer realiseren dat de mens niet als individu bestaat. Dat onze identiteit, maar ook ons lichaam, wordt gevormd in relatie met anderen en ook met de dingen die ons omringen. Ik heb dat ’gedoe’ van een identiteit opbouwen zelf ook altijd als zeer merkwaardig en mij vreemd ervaren. En bij mij gaat het al helemaal niet om een individu als held.
Er bestaan inmiddels relationele romans, waarin het leven en de identiteit van de personages steeds in relatie met andere mensen en dingen bstaat. Niet één centraal personage vertelt of focaliseert, maar steeds een ander krijgt het woord. Vaak scheppen auteurs een dubbelperspectief door vertellers en personages het woord te laten afstaan, aan e-mails en brieven, tekstflarden, gedichten of berichten van anderen.
Niet alleen door de vorm, ook uit de inhoud van deze verhalen wordt duidelijk dat de mens niet langer het heft in handen heeft. Ze laten zien dat mensen verweven zijn met elkaar, met natuur en technologie. De romans van deze generatie schrijvers zijn verhalen over wat het betekent als relaties en identiteiten niet alleen relatief zijn, maar bovendien meer dan ooit in permanente ‘connectivity’, in een verbondenheid via media in contact staan.
Veranderde identiteit van de mens
Het zijn verhalen waarin het niet meer gaat om het ontwikkelen van authentieke, persoonlijke, eenduidige identiteiten, maar juist om het accepteren van het besef dat we allemaal per definitie gemaakt worden door de media, mensen en dingen die onze omgeving uitmaken, en dat we dus veranderlijke en (gender)fluïde wezens zijn. Hoe gaat een jong (en soms een wat ouder) mens met dat besef om zonder zichzelf te verliezen?
‘Relationisme’ is niet per se een positieve gewaarwording. Wat er voor de controle van de wereld in de plaats komt is ‘affect’, gevoel: het ervaren van jezelf, de ander, de wereld.
https://www.literatuurgeschiedenis.org/21e-eeuw/relationisme
De stadsboerderij Griftsteede in het Griftpark in Utrecht is na een paar jaar coronagedoe weer open. Ik neem er vandaag een kop koffie en ga zitten in een stoel met uitzicht op de speeltuin. Ik lees in de tegels een gedicht op steen. Hee? Mijn naam staat eronder. Kon me na enige tijd herinneren dat ik ooit aan een griftpark-schrijfwedstrijd heb meegedaan. Vergeten en nog nooit eerder gezien. Toch wel trots op. Heb het even opgezocht. Het is van 2006. Is toen uitgegeven als ‘rondje griftpark’, gids voor de poëzieroute door het Griftpark. Is niet meer te krijgen. Maar de stenen liggen er dus nog. Ik wist niet dat mijn gedicht erbij zat en dus onderdeel was geworden van een poëzieroute. Mijn hele dag was weer goed.
KINDERGETIJ
bij weekend, parkfeest
of zomerse zon
glijbaantje glij
schommeltje schommel
rekstokje rek
een op kinderkrioelgeluid dansende plek
enkel bij regen enkel bij vorst
nog het vage verlangen
van eenzame stangen
Thijs Hanrath
In deze video presenteert Thijs Hanrath zich als schrijver/troubadour
Ik heb even vakantie gehad en me bezonnen op mezelf als kunstenaar. Zo ben ik tot deze presentatievideo gekomen. Een eerste deel van een serie. Ik heb er weer eens vierkant formaat van gemaakt. Het filmpje geeft een indruk van wie ik als troubadour/schrijver ben, van mijn werkproces en creativiteit. Ik werk graag associatief en met fragmenten om tot min of meer een verhaal portret of voorstelling te komen. Een volgend filmpje in deze serie, gaat over mijn produkten en diensten. Maar daar moet ik nog wel even over denken… 😉 Maar dit filmpje is er alvast, met heel veel dank ook aan Diederik Mook, die 28 september 2021 met mij meetrok door Utrecht en voor veel beelden en ideeën zorgde.
25 September een leuk open podium gehad in de bibliotheek in Huizen en gezellig na gekletst. Ik heb er o.a. onderstaand gedicht voorgedragen. Het gaat over labyrint-lopen. Een labyrint staat kort gezegd voor je levensweg. Je kunt er niet in verdwalen, je loop in tegenstelling tot een doolhof gewoon van de buitenkant naar binnen en weer terug. Je kunt een vraag stellen als je begint en dan geconcentreerd naar het midden bewegen. Je krijgt op een gegeven moment een antwoord, soms moet je daar even op wachten in het midden en daar loop je dan weer mee terug. Zo’n labyrint lopen is een meditatieve manier om antwoord te krijgen op levensvragen of bijvoorbeeld een gedicht te maken. Het werkt meestal wat beter, dan voor je lege scherm op gang te komen. Ik had een kladversie liggen van dit gedicht als pantoum, maar dit optreden zorgde voor deze versie ervan.
labyrint lopend
halverwege het kunstlabyrint aan de Waal
trekt een groot containervrachtschip voorbij
ik zie allerlei zaken van mij
ik zwaai ze uit ze zijn verkocht
ik ben er niet meer aan verknocht
halverwege het kunstlabyrint aan de Waal
zeg ik vaarwel tegen zinloze gedachten
staat mij eindelijk wat nieuws te wachten
terwijl ik me zeer bewust beweeg
ben ik helemaal open bijna leeg
halverwege het kunstlabyrint aan de Waal
zegt een stem mij hou steeds vertrouwen
en blijf zo levend teksten bouwen
uiteindelijk kom je bij wie je bent
die je eigenlijk al heel lang kent
in het kunstlabyrint aan de Waal
kom ik uiteindelijk mezelf tegen
ben ik mijn hemelpaard afgestegen
sta ik met beide benen op vaste grond
praat ik eindelijk uit eigen mond
een wandelsonnet
[de eerste dag van mijn nieuwe boek]
een wandelsonnet
ik navigeer bewuster in een groep
vertrek van wie me tegenstaan, de ogen
van wie de toon of voice me heeft bedrogen
tevoren ging dat niet zo floep floep floep
‘altijd happy positief, daar hou ik niet zo van!’
’t ontglipte me met humor, hard, voor iedereen te horen
geen mens die met mij matchen wil, mij zalig wil bekoren
terwijl de heide bloeit, zie ik er uit als crisisman
okay er komen nieuwe kansen
maar Ginkel geeft me nu vast lucht
ik vind! en staak mijn wild gezoek
bedeesd gaan scheutjes taalgras dansen
in mijn schoot ontstaat een vrucht
er kiemt een basis van dit boek
de zoektocht van een gedicht is flow
de zoektocht van een gedicht is flow
het einde van alle pelgrimstochten
wat heb ik veel tijd verspild
aan pad, doel
fundering en richting
de zoektocht van een gedicht is flow
het einde van alle pelgrimstocht
een goed begin van mijn schrijfvakantieboek
de workshop: ‘spice up that poetry’
van Ingmar Heytze
de zoektocht van een gedicht is flow
okay, daarna volgt nog redactie, gepuzzel
ambachtelijk gedoe
maar branding bron en geruis
het aanspoelen van een gedicht is de flow
