Vandaag sluit ik mijn verblijf in Callosa af. Het eindverslag van mijn ’boek schrijven in Callosa’ (deel 5 uit de serie) voor de Stichting: Foundacion Cultural Knecht y Drenth. staat nu online. Een fijne en vruchtbare tijd was het. De feesten van Moren en Christenen, vier dagen lang, hebben hier enorm aan bijgedragen.
Ik ben blij dat ik hier heb kunnen zitten en dat het boek inmiddels half af is.
Voor wie interesse heeft hoe ik tot mijn boek ben gekomen en ook voor wie het leuk lijkt ook goedkoop op een leuke plek aan een kunstproject te werken. Hier mijn laatste video: een boek schrijven in Callosa.
het instituut kerk de rug toe gekeerd en weg van regel en dwang
van mank celibaat dichte wrange mannentaal zonder sprankeling
het evangelie bekeren, overtuigen niet vrij, niet mijn stijl
hoe moet een haiku? hoe moet een lof? hoe een God? hoe een hoe? en hoe?
treuren is voorbij wie het instituut kerk verlaat heeft niets te vrezen
Wat heeft het voor een zin me met iemand te identificeren? Inzichten veranderen, de mode, de wereld, ook ik. Een boek modelleren heeft ook geen zin; als het maar contact maakt met iets in jezelf.
Na uitgevallen treinen en vertraagde bussen onderweg ben ik toch nog voor middernacht gearriveerd in mijn hostel in Valencia. Interrailen mag meer, reizend schrijven kan weer! Dit boek eindelijk afmaken: ik zeg volmondig ja. In de keuken stamelt de uitbaatster Engelse woorden. Het hostel is verder leeg. ’Wat mag ik allemaal gebruiken,’ vraag ik. Het onzeker gebrabbel verandert in een angst-aanval. De energie die er hangt, doet me zeggen wat ik eigenlijk intuïtief door de telefoon al had willen doen: ‘Puedo entender el español. Ik versta Spaans. Moeizaam communiceren was het. Ze had me via een chat van booking.com laten weten, aanwezig te zijn, maar was er dus niet. Aanvankelijk kreeg ik haar antwoordapparaat. Ik was vriendelijk, maar ook wel kwaad en moe en misschien wat dwingend omdat ik niet meer zeker wist of ik nog wel een kamer zou bemachtigen. Ik moest nog een uur wachten, daar kwam het op neer. Zij wilde het uitleggen, maar haar woorden bleven warrig. ’Okay’, zei ik, ’ik zie het allemaal wel.’
Bijna automatisch verzink ik in wat in me omgaat en ontspan. Niet met haar angst mee gaan, niet de therapeut uithangen. Niet op het telefoongesprek terug komen: dat zijn de gedachten in mijn hoofd. Laat ontstaan, wat er ontstaat. Ook mijn eigen onzekere ladekastjes gaan open. Zij krijgt er onmiddellijk vleugels van en levendige ogen. ’Bedoel je materiaal uit de keuken of comida (eten)?’ Haar toon is nu licht en opgewekt. ‘Si, comida.’ Toen ik haar voor het eerst in levende lijve zag, leek ze me ook gelijk de kwaadste niet.
Ze doet de ijskast open, kijkt rond en wijst op ham, kaas en tostibrood. De ham glazig, de kaas, uitgedroogde harde plakken half nog in het aanbiedingszakje uit de supermarkt, het tostibrood, vochtig en klef. In mijn kamer vier ik dat ik de laatste trein naar Valencia heb gehaald met een gore tosti en een blikje zwaar bier, dat er ook nog stond. Ik ben er gewoon! Olé! Nog blijer was ik met het feit dat ik contact had puur op grond van wat er in me omging. Zo wil ik schrijven, zo wil ik reizen, zo wil ik zijn. Ik ben er!!!
De volgende dag wenst de uitbaatster mij een goede reis. Haar stem klinkt zacht en vriendelijk. ’Gracias,’ zeg ik opgelucht, dankbaar voor wat er zich tussen ons heeft afgespeeld. Onzekere golven losten zich op in helder rustig water. Zachtjes juich ik. Ik sta op gelijke voet met haar. Dit contact, deze uitwisseling! Haar niet zo frisse voedsel, wat maakt het uit? Ze gaf het graag. Wat is er vreemd aan een angstaanval? Ik raak er zelf niet meer door van van mijn stuk. Wie weet wat haar triggerde? En misschien riep mijn doen en laten ook wel wat op? Wie weet? Ik stel google maps in en loop richting busstation.
licht en loom vinden benen, zich los wandelend hun eigen voeten
niet meer wegzinkend in natte zuigende gaten lopen zij hun weg
De aroma van vers gezette koffie smelt op mijn tong; het broodje chorizo geurt alsof het vers uit het paradijs is gevallen. Buiten op het terras van het stationsrestaurant is het goed toeven. Over een uur gaat de bus richting Callosa. Ik ontspan.
vreemde commando’s vervliegen woorden en zinnen zonder filterend perspectief verfrissen de lucht
geen hemel in mijn hoofd blokkeert hier nog een weg wat in me omgaat is helder in vrijheid en aanvaarding
een eigen huis, een woning ik zie wie ik kan zijn wat in me omgaat is helder vreemde commando’s vervliegen
In Callosa kan ik terecht in een van de monumentale panden van de Fundación Cultural Knecht-Drenth, een stichting, opgericht door Tijmen Knecht en Helen Knecht-Drenth, die tegen een beperkte bijdrage tijdelijke woon-en-werkruimte beschikbaar stelt aan Nederlandse en Vlaamse kunstenaars, schrijvers, vertalers en wetenschappers, om zo aan een van hun artistieke initiatieven te kunnen werken. Daar werk ik nu aan dit boek.
Kleine vergelijking van mijn boek dat ik aan het schrijven ben met dat van Matt Haig: ‘Middernachtbibliotheek’
Mijn boek en de Middernachtbibliotheek
Schrijfcoach Kelly Meulenberg had mij een boek aangeraden: Middernachtbibliotheek van Matt Haig . Wat mij betreft een geweldig boek!
Het is een boek over de zin van het leven. Daar schrijf ik ook over. Thema’s in Middernachtbibliotheek zijn zelfacceptatie, zelfmoord, de wil om te leven, eigenlijk gewoon leven met alles erop en eraan. Keuzes maken en niet blijven hangen in spijt over allerlei fout genomen afslagen. Hoe ben je iemand in het leven en hoe kun je ‘gelukkig’ zijn.
Mijn eigen boekthema’s in het boek dat ik aan het schrijven ben, zijn: mens zijn onder mensen, neerdalen in jezelf, zelf ook onderdeel uitmaken van het bestaan en niet alleen maar op zoek zijn naar het wezen van de mens. Hoe gaat dat lukken?
Middernachtbibliotheek is Nora’s verhaal, je voelt, beleeft en groeit met haar mee. Mijn eigen boek is mijn verhaal, in de vorm van een autobiografische roman. Ik schrijf net zo realistisch en filosofisch als Matt Haig , helaas nog niet zo beeldend, boeiend en goed gestructureerd opgeschreven. Ik moet mijn hoofdpersonage nog veel meer body en karakter geven. Wat dat betreft voel ik mij wel verwant met de aan zichzelf twijfelende Nora. Verder moet ik in mijn boek de groei van het personage beter vormgeven.
Andere personages zijn in het Middernachtbibliotheek niet echt diep uitgewerkt. In mijn boek is dat ook zo. Hun rol is leidend, spiegelend, aanzettend tot weer verder reizen. Mijn hoofdpersonage zoekt contact met anderen en spiegelt zich aan hun leven c.q. hun idee over het leven. Iets anders dus dan het recept van Middernachtbibliotheek.
Maar uiteindelijk moet mijn hoofdpersonage toch ook zelf een antwoord geven op wat hij met zijn leven aanvangt, net als Nora. Nora pleegt zelfmoord en wordt wakker in een tussengebied tussen dood en leven, de middernachtbiblioteek , die vol staat met boeken over alle mogelijke levens van Nora, als ze op beslissende momenten andere keuzes had gemaakt. Ze mag nu uitvinden hoe die mogelijke levens zouden zijn geweest. Zo weven zich allerlei geschiedenissen van Nora aan elkaar, tot ze zelf tot een conclusie komt. Het boek heeft mij enorm geïnspireerd. Het beste boek, dat ik sinds tijden gelezen heb ook qua schrijfstijl
Ik schrijf vooral om datgene wat in me leeft in verband met wat werkelijk is, uit te drukken. Dat is een behoefte. Ik ben zo meer een soort documentaire schrijver. Ik hang niet van enkel illusies aan elkaar. Ik wil leven en van het leven iets maken. Zinvol zijn in samenhang. Ik ben een reiziger en verzamel indrukken. Ik ben steeds weer tot liefde bereid. Steeds weer creatief. Taal is voor mij met name een middel, om uit te drukken, wat er in me omgaat dus, maar ik besef ook de onmogelijkheid en de beperktheid van dat middel. In het boek, waar ik mee bezig ben, gaat het vooral om çontact onderweg, vooral het aftasten daarvan. Het is ook een zekere verwerking in flarden van mijn verleden. Het gaat om (het ontstaan van) inzichten. Niet om groot drama met heftige emoties.
Kan ik houden van het leven en tevreden zijn met mijn eigen plek? Dit in vrijheid, zonder de dwang van instituties of anderen? Zo ja, dan volgt daaruit vanzelf ‘richting’. Het boek is een gestructureerde en doordachte verzameling indrukken, fragmentarisch en associatief van opbouw en soms ook een beetje stream of consciousness. Je kunt dit boek lezen als een bundel fragmenten, indrukken, verhaaltjes en gedichten. Een karavaan aan ervaringen, fragmenten uit de werkelijkheid.
Voor belangstellende interrailers die het lezen en voor mensen, die willen weten waar de verhalen zich afspelen of die in de fysieke reis willen neuzen is aan het begin van elk hoofdstuk de ’travel journey’ toegevoegd met een inhoudsopgave van de tekstfragmenten, verhaaltjes en gedichten.
Elk hoofdstuk begint met een themagedicht.
Ik ben aan het herschrijven.
Ik had 3 jaar geleden een soort sollicitatie video gemaakt. Een filmpje over de laatste rit van de Buffel, een personendieseltrein. Dat mag niet meer in Nederland. Daarom moest ie weg. Op zich waren de treinen nog prima. Ze zouden eerst naar Roemenië gaan, daarna misschien naar de sloop. Uiteindelijk gaan ze nu naar Polen. Ik solliciteerde in de video net als de treinen naar ‘nieuw werk’. Die video heeft mij er toe aangezet om bij de railcatering van de NS te gaan werken. Ik ben me meer gaan interesseren voor treinen en heb twee interailtickets gewonnen met een spelletje op station Utrecht. Zo ben ik dus uiteindelijk gaan interrailen en daarover wilde ik een boek schrijven.
Die video is een half jaar geleden ineens gaan ‘lopen’ en nog steeds doet ie dat. Ik heb dat youtubekanaal inmiddels omgedoopt tot onderweg24 en heb nog een paar buffelvideo’s toegevoegd, die nu ook goed lopen. Nu heb ik vorige week een kanaaltrailer gemaakt: die loopt niet echt. Ik ben wel blij dat ik ‘m gemaakt heb omdat het me richting geeft mijn volgende kanaalvideo beter te maken. Ik heb ‘m op youtube gezet, om weer verder te kunnen.
Ik wil nu ook eigenlijk ook meer een video gaan maken die specifiek over mijn boek gaat. Het kan allemaal ook nog wat mooier, de geuidskwaliteit kan beter etcetera. Maar de eerste versie van een trailer staat er nu wel. Hij valt blijkbaar ook niet zo duidelijk in een youtube-algoritme 😉 Ik denk dat dat algoritme wat mijn kanaal betreft ergens samenhangt met ‘de buffel’ en ’treinspotters’ Ik heb nog een ‘werktreinvideo’ en een nog te maken video over het weer een ander perspectief op het afscheid van de buffel op stapel staan om dat te testen. Daar maak ik mijn kanaal wel groter mee. Maar ik ga uiteindelijk toch voor wat ik nu echt te vertellen heb en mijn boek.
Zo ben ik dus bezig. Hieronder dus de voorlopige kanaaltrailer.
Mijn manuscript is op een haar na af [er moest iets gebeuren]
Het is zo’n drie jaar geleden. Ik zag een vacature voor railcateraar, ik wilde reizen en schrijven en ik dacht: dat ga ik doen. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Er moest iets gebeuren, zo voelde ik dat. Korte tijd later won ik op Utrecht CS twee interrail-kaartjes, twee global passes om een maand onbeperkt door Europa te gaan reizen. We moesten op zoek gaan naar een ‘mysterieuze mrs Interrail’ Van haar kregen we een opdracht als we het juiste wachtwoord zeiden. Uiteindelijk deed ik met een meisje in drie groepjes van twee mee aan ‘landen raden’. We kregen de omtrekken van landen te zien en moesten daar de juiste naam bij zeggen. Wie het snelst was en het minste fout had, zou winnen. Dat waren wij! Ik had ook wel wat goed, maar heb veel aan haar te danken. Maar we waren zonder meer een goed team.
Zo zijn uiteindelijk mijn sabbatical en mijn interrailreizen geboren en het idee om eindelijk eens een goed boek te schrijven. Er moest iets gebeuren. Ik ben mijn tweede hands I-pad gaan gebruiken, heb inmiddels 4G op mijn mobiel en raakte steeds beter ingewijd in het gebruik van apps. Ik kreeg door dit schrijvend reizen meer inzicht in mezelf, mijn leven en de zin daarvan. Het was beslissingen nemen en loslaten. Dat is ook het vertrekpunt geworden van dit boek met de titel: Interrailreisboek. Ondertitel: reisboek naar levenskunst.
Zo heb ik er ook een gratis bankrekening bijgenomen met een gratis prepaid creditcard, bij de Duitse bank N26. Geen inkomenscheck, alles regelen via hun app, binnen no-time klaar. Okay heb veel moeten inlezen, kostte tijd. Maar toen kon ik tenminste fatsoenlijk hostels reserveren onderweg. Het bleek perfect te werken.
De eerste deadline voor mijn manuscript op 31 januari 2020 heb ik gemist. 11 Juli was het wel zover. Een mijlpaal. Een basismanuscript. Er volgde een proeflezing en bespreking met Odile Smidt terwijl zij ook een basismanuscript afhad. Onze afspraak was voor mij vooral een deadline. Er moest iets gebeuren. Het echte werk kon daarna beginnen. Die bijeenkomst heeft het zonder meer een geweldige boost gegeven. Het gekke jaar 2020 is nu bijna voorbij en het boek is nu echt een manuscript geworden. Er moest iets gebeuren vandaag nog. Door middel van dit bericht. In januari stuur ik het naar een professionele proeflezeres en dan wil het nog een korte schrijfronde gunnen. Ik hebt het maanden moeten laten rusten, om er met veel meer afstand naar te kunnen kijken. Ik heb in die tijd o.a schrijfboeken gelezen, zelf zeer korte verhaaltjes geschreven, liedjes en filmpjes gemaakt om te oefenen en aan de gang te blijven.
Begin volgend jaar zal het boek klaar zijn. Of ik het zelf ga uitgeven of dat ik dat via een traditionele uitgever probeer te doen, dat is afhankelijk van mijn persoonlijke situatie. Als ik zelf genoeg ga verdienen om mezelf te bedruipen, kan ik het ook zelf uitgeven. Maar wat werk betreft is niet alles even zeker in deze tijd.
Dit is een van mijn interrailverhalen uit mijn nieuwe boek dat ik nog aan het schrijven ben. Voor het eerst is het me volgens mij goed gelukt ‘fragmentarisch’ een verhaal te laten ontstaan en te schrijven, dat redelijk goed leesbaar is. Ik heb het ingestuurd voor de wedstrijd van Schrijverspunt: De rode koffer. De titel: ‘Meisjes met rode koffers’ Het is inmiddels flink aangepast. Maar dit was de eerste vrij ruwe versie.
Voor wie geïnteresseerd is in hostels onderweg, schrijven, fragmentarisch schrijven, reizen, interrail en leven. Ik zie inmiddels dat het verhaal er niet meer staat, de link gaat naar een 404-pagina. Het zij zo. Ik laat dit blogbericht over mijn boek zo toch maar staan
Bovenstaande foto is een bewerkt fragment uit een foto van Diana Parkhouse op Unsplash
Ik heb een besluit genomen. Ik ga n.a.v. deze tekst uit een van mijn boekjes, een nieuw boek schrijven:
lopend sta ik stil
bij wat ik wil
ik kies geen weg
de weg kiest mij
ik leg me neer
bij het getij
Dit op de organische manier. Ik ga dat wat deze tekst wil uitdrukken steeds als uitgangspunt nemen bij de teksten die ik ga schrijven. Het zal een soort ‘levensgids’ worden. Met gedichten, verhaaltjes en liedjes. Het zal vrijheid ademen, maar ook datgene waar we niet over kunnen beslissen zal aanwezig zijn ;-). Ik kijk wel hoeveel bladzijden het gaat worden. Ik plan als datum 31 januari. Dan moet wat mij betreft het manuscript klaar zijn. Daarna zal ik ook wel weer langzamerhand moeten gaan werken. Dan zie ik wel weer wat allemaal gebeurt. Dan ga ik vanaf deze week weer wat interrailen, maar vooral dus op plekken zitten waar ik ook kan schrijven.
Weet iemand misschien plekken rond de 25 euro (eigen kamer, een persoon) of iets in goede hostels maar dan goedkoper ergens in Europa, niet te koud en regenachtig, waar ook andere mensen komen. En dan bedoel ik niet plekken met cursussen en coachen erbij.
Ik heb vandaag een video afgemaakt waarin ik mezelf en de nieuwe facebookpagina presenteer. Ik wist het nog niet maar een facebook advertentie is weer andersoortig dan een ‘berichtenpromotie’. Een bericht promoot je om meer betrokkenheid en bekendheid bijvoorbeeld. Een gewone advertentie om bijvoorbeeld meer pagina-vind-ik leuks te behalen. De layout is ook anders. Onder mijn berichten heb ik een email-button onder ‘gewone’ advertentie niet. Maar, die kun je dus wel insluiten op je website. Dat doe ik dus hier nu even. Omdat ik het toch leuk vind om ’n gewoon te delen om ‘m te laten zien. Al doende kom ik er steeds achter hoe het in elkaar zit
