Vandaag sluit ik mijn verblijf in Callosa af. Het eindverslag van mijn ’boek schrijven in Callosa’ (deel 5 uit de serie) voor de Stichting: Foundacion Cultural Knecht y Drenth. staat nu online. Een fijne en vruchtbare tijd was het. De feesten van Moren en Christenen, vier dagen lang, hebben hier enorm aan bijgedragen.
Ik ben blij dat ik hier heb kunnen zitten en dat het boek inmiddels half af is.
Voor wie interesse heeft hoe ik tot mijn boek ben gekomen en ook voor wie het leuk lijkt ook goedkoop op een leuke plek aan een kunstproject te werken. Hier mijn laatste video: een boek schrijven in Callosa.
het instituut kerk de rug toe gekeerd en weg van regel en dwang
van mank celibaat dichte wrange mannentaal zonder sprankeling
het evangelie bekeren, overtuigen niet vrij, niet mijn stijl
hoe moet een haiku? hoe moet een lof? hoe een God? hoe een hoe? en hoe?
treuren is voorbij wie het instituut kerk verlaat heeft niets te vrezen
Wat heeft het voor een zin me met iemand te identificeren? Inzichten veranderen, de mode, de wereld, ook ik. Een boek modelleren heeft ook geen zin; als het maar contact maakt met iets in jezelf.
Na uitgevallen treinen en vertraagde bussen onderweg ben ik toch nog voor middernacht gearriveerd in mijn hostel in Valencia. Interrailen mag meer, reizend schrijven kan weer! Dit boek eindelijk afmaken: ik zeg volmondig ja. In de keuken stamelt de uitbaatster Engelse woorden. Het hostel is verder leeg. ’Wat mag ik allemaal gebruiken,’ vraag ik. Het onzeker gebrabbel verandert in een angst-aanval. De energie die er hangt, doet me zeggen wat ik eigenlijk intuïtief door de telefoon al had willen doen: ‘Puedo entender el español. Ik versta Spaans. Moeizaam communiceren was het. Ze had me via een chat van booking.com laten weten, aanwezig te zijn, maar was er dus niet. Aanvankelijk kreeg ik haar antwoordapparaat. Ik was vriendelijk, maar ook wel kwaad en moe en misschien wat dwingend omdat ik niet meer zeker wist of ik nog wel een kamer zou bemachtigen. Ik moest nog een uur wachten, daar kwam het op neer. Zij wilde het uitleggen, maar haar woorden bleven warrig. ’Okay’, zei ik, ’ik zie het allemaal wel.’
Bijna automatisch verzink ik in wat in me omgaat en ontspan. Niet met haar angst mee gaan, niet de therapeut uithangen. Niet op het telefoongesprek terug komen: dat zijn de gedachten in mijn hoofd. Laat ontstaan, wat er ontstaat. Ook mijn eigen onzekere ladekastjes gaan open. Zij krijgt er onmiddellijk vleugels van en levendige ogen. ’Bedoel je materiaal uit de keuken of comida (eten)?’ Haar toon is nu licht en opgewekt. ‘Si, comida.’ Toen ik haar voor het eerst in levende lijve zag, leek ze me ook gelijk de kwaadste niet.
Ze doet de ijskast open, kijkt rond en wijst op ham, kaas en tostibrood. De ham glazig, de kaas, uitgedroogde harde plakken half nog in het aanbiedingszakje uit de supermarkt, het tostibrood, vochtig en klef. In mijn kamer vier ik dat ik de laatste trein naar Valencia heb gehaald met een gore tosti en een blikje zwaar bier, dat er ook nog stond. Ik ben er gewoon! Olé! Nog blijer was ik met het feit dat ik contact had puur op grond van wat er in me omging. Zo wil ik schrijven, zo wil ik reizen, zo wil ik zijn. Ik ben er!!!
De volgende dag wenst de uitbaatster mij een goede reis. Haar stem klinkt zacht en vriendelijk. ’Gracias,’ zeg ik opgelucht, dankbaar voor wat er zich tussen ons heeft afgespeeld. Onzekere golven losten zich op in helder rustig water. Zachtjes juich ik. Ik sta op gelijke voet met haar. Dit contact, deze uitwisseling! Haar niet zo frisse voedsel, wat maakt het uit? Ze gaf het graag. Wat is er vreemd aan een angstaanval? Ik raak er zelf niet meer door van van mijn stuk. Wie weet wat haar triggerde? En misschien riep mijn doen en laten ook wel wat op? Wie weet? Ik stel google maps in en loop richting busstation.
licht en loom vinden benen, zich los wandelend hun eigen voeten
niet meer wegzinkend in natte zuigende gaten lopen zij hun weg
De aroma van vers gezette koffie smelt op mijn tong; het broodje chorizo geurt alsof het vers uit het paradijs is gevallen. Buiten op het terras van het stationsrestaurant is het goed toeven. Over een uur gaat de bus richting Callosa. Ik ontspan.
vreemde commando’s vervliegen woorden en zinnen zonder filterend perspectief verfrissen de lucht
geen hemel in mijn hoofd blokkeert hier nog een weg wat in me omgaat is helder in vrijheid en aanvaarding
een eigen huis, een woning ik zie wie ik kan zijn wat in me omgaat is helder vreemde commando’s vervliegen
In Callosa kan ik terecht in een van de monumentale panden van de Fundación Cultural Knecht-Drenth, een stichting, opgericht door Tijmen Knecht en Helen Knecht-Drenth, die tegen een beperkte bijdrage tijdelijke woon-en-werkruimte beschikbaar stelt aan Nederlandse en Vlaamse kunstenaars, schrijvers, vertalers en wetenschappers, om zo aan een van hun artistieke initiatieven te kunnen werken. Daar werk ik nu aan dit boek.
In deze video presenteert Thijs Hanrath zich als schrijver/troubadour
Ik heb even vakantie gehad en me bezonnen op mezelf als kunstenaar. Zo ben ik tot deze presentatievideo gekomen. Een eerste deel van een serie. Ik heb er weer eens vierkant formaat van gemaakt. Het filmpje geeft een indruk van wie ik als troubadour/schrijver ben, van mijn werkproces en creativiteit. Ik werk graag associatief en met fragmenten om tot min of meer een verhaal portret of voorstelling te komen. Een volgend filmpje in deze serie, gaat over mijn produkten en diensten. Maar daar moet ik nog wel even over denken… 😉 Maar dit filmpje is er alvast, met heel veel dank ook aan Diederik Mook, die 28 september 2021 met mij meetrok door Utrecht en voor veel beelden en ideeën zorgde.
Natuurlijk neem ik reacties op mijn schrijven serieus, maar ik ben inmiddels ook zover dat ik niet meer weg waai met elk opkomend windje. Ik hou mijn eigen focus. Ik schenk me nog een koffie in. Schrijven is voor mij geen roeping, geen stress, geen moeten, ik vind het over het algemeen zinvol. Ik hou ervan om creatief te zijn en mezelf te kunnen uiten. Ik wil delen, helen en samen zijn. Dienstbaar. Bewust zijn en steeds weer onderweg. Ik hou van kijken, observeren, deelnemen en vastleggen. Er gonst gelach en gezellig geklets van het terras op de binnenplaats mijn hotelkamer binnen. Ik ga me scheren, aankleden en er tussen zitten. Maar eenmaal beneden, is de grote groep weg. De zachte ochtendzon verwarmt mijn bovenrug. Waterfonteintjesgedruppel laat de stilte horen. Ik hou van dit instant schrijven op locatie. Het ontspant. Ik laat mijn impressies stromen en maak er leesbare tekst van. De espresso voor mijn neus dampt. Ik peuter een mini-boterkoekje uit zijn verpakking.
Voor me, het beeldje ‘Sjefke, de Rolduciën’. Dat moet de herinnering levend houden aan de vele priesterstudenten, die hier zijn opgeleid. Een bedeesd stuk steen met een korte broek die net onder de knieën als een zakje hangt. Hoe heet zo’n broek ook al weer? O ja, een knickerbocker. Sjefke draagt twee boeken onder zijn arm. Hij lijkt zo toch het meest op een verdwaalde mohikaan uit een oud religieus museum. Steeds meer mensen druppelen binnen. Het geroezemoes zwelt aan. Naast me roddelt een meisje over haar katholieke moeder.
Ik ben weer onderweg naar Utrecht. Vanaf station Roermond rij ik op mijn minifietsje nog even langs het graf van mijn ouders. Daar liggen ze nu, in de dood verenigd, ik kijk naar de in elkaar geschoven ringetjes tussen hun namen. Ik bedank ze voor alles, maar mijn lichaam wordt zwaar. Waarom waren jullie zo afwezig, als het ging om te zien wie ik was? Laat me iets aardigs weten, roep ik ineens innerlijk. Het bloemvormig vetplantje, dat ik zojuist op het graf zette, vangt mijn aandacht. ‘Bloei open, je mag er zijn,’ klinkt het in mij. Ik verstil en raak emotioneel. Mijn ouders zijn zo anders nu, en toch zo volledig herkenbaar. Moe, berustend, maar ook jong en met een enorme drang om opnieuw te beginnen, vertrek ik weer richting station.
Volgens de Nederlandse filosoof Ruud Welten, word je van reizen geen beter of interessanter mens. Volgens Seneca is reizen vooral een vlucht voor jezelf. Wat ik met die opvattingen moet? Geen idee.
Toen ik van mijn zilvervloot zo’n drie maanden naar de kibboets ging, ontdekte ik dat veel joden die zich gevoelsmatig jood voelden, atheïst waren. Ik leerde over het Israëlisch-Palestijnse conflict en over allerlei nationaliteiten. Zo deed ik ervaring op uit de eerste hand. Ik voel me meer verwant aan de opvatting van Ludwig Witgenstein: Reis licht en ben vrij van overbodige ballast.
Voor reizen hoef je ook niet ver weg. Het kan in je hoofd of bij het lezen van een boek
Hoe ik mijn youtubekanaal liet groeien, en hoe ik toch mijn eigen weg blijf gaan. Het gaat niet alleen om scoren.
Ik vind dat altijd moeilijk op een youtube-kanaal. De neiging om achter algoritme, views en likes aan te lopen…
In de eerste korte video experimenteer ik met de nieuwe functie ‘captions’ in Premiere Pro.
Het is eigenlijk een laatste verhaaltje over een trein, de buffel: op weg naar een volgende stap, een soort tussentijds verslag. Het leven is een reis. Wandelen op intuïtie.
3 jaar geleden had ik een soort sollicitatie-filmpje gemaakt van een minuut naar aanleiding van en over de buffel. De treinstellen, nog lang niet versleten, zouden toen nog naar Roemenië gaan. Dat filmpje ging een half jaar geleden ineens lopen en is inmiddels 30.000 keer bekeken. Met name in India. Daar kwamen de meeste views vandaan. Ik ben bij dit algoritme een beetje aan gaan sluiten [had er al ervaring mee met een dierenkanaal dat ik gehad heb, dat ook via India ging lopen]
Ik heb daarbij aansluitend een aantal maanden geleden een registratie filmpje gemaakt van een buffeltransport naar Polen met een muziekje eronder. Dat is inmiddels ver over de 50.000 views. Mijn dode kanaal groeide van 50 abonnees naar 270 nu.
Wat ik van de captions erg aantrekkelijk vind is:
Je kunt ze gelijk intikken en erna bewerken, zonder gedoe. Zo kan ik het verhaal van de video ook zien ontstaan. Je kunt ‘m opslaan als SRT-file (of als tekstfile). Je kunt ‘m bewerken met kladblok. Ik heb de Nederlandse tekst vervangen door een Engelse en de SRT-file geupload naar Youtube. [ je moet dan wel eerst de taal van je video op Engels zetten] Ik had de Nederlandse tekst boven gezet. Mensen op youtube, die ‘m in het engels willen zien, krijgen ‘m onder te zien. Zo heb je ‘m tweetalig. Of het helemaal ideaal is weet ik niet.
Maar nu wil ik echt weer meer met schrijven bezig gaan. Dat wil ik ook op dit kanaal gaan doen. Het gaat zich wel wijzen, maar de groei zal minder zijn 😉 Uiteindelijk moet je toch je eigen weg gaan 😉
Dit is een van mijn interrailverhalen uit mijn nieuwe boek dat ik nog aan het schrijven ben. Voor het eerst is het me volgens mij goed gelukt ‘fragmentarisch’ een verhaal te laten ontstaan en te schrijven, dat redelijk goed leesbaar is. Ik heb het ingestuurd voor de wedstrijd van Schrijverspunt: De rode koffer. De titel: ‘Meisjes met rode koffers’ Het is inmiddels flink aangepast. Maar dit was de eerste vrij ruwe versie.
Voor wie geïnteresseerd is in hostels onderweg, schrijven, fragmentarisch schrijven, reizen, interrail en leven. Ik zie inmiddels dat het verhaal er niet meer staat, de link gaat naar een 404-pagina. Het zij zo. Ik laat dit blogbericht over mijn boek zo toch maar staan
Bovenstaande foto is een bewerkt fragment uit een foto van Diana Parkhouse op Unsplash
Ik heb een besluit genomen. Ik ga n.a.v. deze tekst uit een van mijn boekjes, een nieuw boek schrijven:
lopend sta ik stil
bij wat ik wil
ik kies geen weg
de weg kiest mij
ik leg me neer
bij het getij
Dit op de organische manier. Ik ga dat wat deze tekst wil uitdrukken steeds als uitgangspunt nemen bij de teksten die ik ga schrijven. Het zal een soort ‘levensgids’ worden. Met gedichten, verhaaltjes en liedjes. Het zal vrijheid ademen, maar ook datgene waar we niet over kunnen beslissen zal aanwezig zijn ;-). Ik kijk wel hoeveel bladzijden het gaat worden. Ik plan als datum 31 januari. Dan moet wat mij betreft het manuscript klaar zijn. Daarna zal ik ook wel weer langzamerhand moeten gaan werken. Dan zie ik wel weer wat allemaal gebeurt. Dan ga ik vanaf deze week weer wat interrailen, maar vooral dus op plekken zitten waar ik ook kan schrijven.
Weet iemand misschien plekken rond de 25 euro (eigen kamer, een persoon) of iets in goede hostels maar dan goedkoper ergens in Europa, niet te koud en regenachtig, waar ook andere mensen komen. En dan bedoel ik niet plekken met cursussen en coachen erbij.
