Hoe ik mijn youtubekanaal liet groeien, en hoe ik toch mijn eigen weg blijf gaan. Het gaat niet alleen om scoren.
Ik vind dat altijd moeilijk op een youtube-kanaal. De neiging om achter algoritme, views en likes aan te lopen…
In de eerste korte video experimenteer ik met de nieuwe functie ‘captions’ in Premiere Pro.
Het is eigenlijk een laatste verhaaltje over een trein, de buffel: op weg naar een volgende stap, een soort tussentijds verslag. Het leven is een reis. Wandelen op intuïtie.
3 jaar geleden had ik een soort sollicitatie-filmpje gemaakt van een minuut naar aanleiding van en over de buffel. De treinstellen, nog lang niet versleten, zouden toen nog naar Roemenië gaan. Dat filmpje ging een half jaar geleden ineens lopen en is inmiddels 30.000 keer bekeken. Met name in India. Daar kwamen de meeste views vandaan. Ik ben bij dit algoritme een beetje aan gaan sluiten [had er al ervaring mee met een dierenkanaal dat ik gehad heb, dat ook via India ging lopen]
Ik heb daarbij aansluitend een aantal maanden geleden een registratie filmpje gemaakt van een buffeltransport naar Polen met een muziekje eronder. Dat is inmiddels ver over de 50.000 views. Mijn dode kanaal groeide van 50 abonnees naar 270 nu.
Wat ik van de captions erg aantrekkelijk vind is:
Je kunt ze gelijk intikken en erna bewerken, zonder gedoe. Zo kan ik het verhaal van de video ook zien ontstaan. Je kunt ‘m opslaan als SRT-file (of als tekstfile). Je kunt ‘m bewerken met kladblok. Ik heb de Nederlandse tekst vervangen door een Engelse en de SRT-file geupload naar Youtube. [ je moet dan wel eerst de taal van je video op Engels zetten] Ik had de Nederlandse tekst boven gezet. Mensen op youtube, die ‘m in het engels willen zien, krijgen ‘m onder te zien. Zo heb je ‘m tweetalig. Of het helemaal ideaal is weet ik niet.
Maar nu wil ik echt weer meer met schrijven bezig gaan. Dat wil ik ook op dit kanaal gaan doen. Het gaat zich wel wijzen, maar de groei zal minder zijn 😉 Uiteindelijk moet je toch je eigen weg gaan 😉
Mijn boek, de tao van Thijs, is (tijdelijke) vastlegging in woorden van wat ik heb willen uitdrukken. Had ik het niet geschreven, dan was het voorbijgegaan, weggezakt, gemengd met van alles en nog wat. Het boek is onderdeel van mijn (levens)weg. Mijn weg wijst zich vanzelf als ik loop nu. Ik verenig mij met dat wat uitgedrukt wil worden. Ik ga nergens heen, tot ik aangekomen ben, open van geest en ontvankelijk. Dat is ook wat ik uit wil dragen, het leven nemen zoals het komt. Carpe diem. Beschikbaar zijn.
Beschikbaar met alles dat in me zit. Dat ook . In overeenstemming met wat er aan de hand is. Uiteindelijk is het geen verhaal
melodie: hopsa heisasa het moet wat satirisch gezongen worden.
LockdownZeneca straks na de maand van mei, ja, ja covidkapjes zijn verdwenen korte lontjes lange tenen al dat kil en koud verdriet is er na de meimaand niet LockdownZeneca straks na de maand van mei
LockdownZeneca straks na de maand van mei, ja, ja weg is spatscherm, weg zijn jassen alles is weer schoongewassen het prikken heeft zijn werk gedaan de avondklok die is eraan LockdownZeneca straks na de maand van mei
LockdownZeneca straks na de maand van mei, ja, ja mensen kom, we gaan weer stappen drankjes drinken, hapjes happen alles staat in bloementooi wat is het na de mei weer mooi LockdownZeneca straks na de maand van mei
Ik schrijf vooral om datgene wat in me leeft in verband met wat werkelijk is, uit te drukken. Dat is een behoefte. Ik ben zo meer een soort documentaire schrijver. Ik hang niet van enkel illusies aan elkaar. Ik wil leven en van het leven iets maken. Zinvol zijn in samenhang. Ik ben een reiziger en verzamel indrukken. Ik ben steeds weer tot liefde bereid. Steeds weer creatief. Taal is voor mij met name een middel, om uit te drukken, wat er in me omgaat dus, maar ik besef ook de onmogelijkheid en de beperktheid van dat middel. In het boek, waar ik mee bezig ben, gaat het vooral om çontact onderweg, vooral het aftasten daarvan. Het is ook een zekere verwerking in flarden van mijn verleden. Het gaat om (het ontstaan van) inzichten. Niet om groot drama met heftige emoties.
Kan ik houden van het leven en tevreden zijn met mijn eigen plek? Dit in vrijheid, zonder de dwang van instituties of anderen? Zo ja, dan volgt daaruit vanzelf ‘richting’. Het boek is een gestructureerde en doordachte verzameling indrukken, fragmentarisch en associatief van opbouw en soms ook een beetje stream of consciousness. Je kunt dit boek lezen als een bundel fragmenten, indrukken, verhaaltjes en gedichten. Een karavaan aan ervaringen, fragmenten uit de werkelijkheid.
Voor belangstellende interrailers die het lezen en voor mensen, die willen weten waar de verhalen zich afspelen of die in de fysieke reis willen neuzen is aan het begin van elk hoofdstuk de ’travel journey’ toegevoegd met een inhoudsopgave van de tekstfragmenten, verhaaltjes en gedichten.
Elk hoofdstuk begint met een themagedicht.
Ik ben aan het herschrijven.
Ik had 3 jaar geleden een soort sollicitatie video gemaakt. Een filmpje over de laatste rit van de Buffel, een personendieseltrein. Dat mag niet meer in Nederland. Daarom moest ie weg. Op zich waren de treinen nog prima. Ze zouden eerst naar Roemenië gaan, daarna misschien naar de sloop. Uiteindelijk gaan ze nu naar Polen. Ik solliciteerde in de video net als de treinen naar ‘nieuw werk’. Die video heeft mij er toe aangezet om bij de railcatering van de NS te gaan werken. Ik ben me meer gaan interesseren voor treinen en heb twee interailtickets gewonnen met een spelletje op station Utrecht. Zo ben ik dus uiteindelijk gaan interrailen en daarover wilde ik een boek schrijven.
Die video is een half jaar geleden ineens gaan ‘lopen’ en nog steeds doet ie dat. Ik heb dat youtubekanaal inmiddels omgedoopt tot onderweg24 en heb nog een paar buffelvideo’s toegevoegd, die nu ook goed lopen. Nu heb ik vorige week een kanaaltrailer gemaakt: die loopt niet echt. Ik ben wel blij dat ik ‘m gemaakt heb omdat het me richting geeft mijn volgende kanaalvideo beter te maken. Ik heb ‘m op youtube gezet, om weer verder te kunnen.
Ik wil nu ook eigenlijk ook meer een video gaan maken die specifiek over mijn boek gaat. Het kan allemaal ook nog wat mooier, de geuidskwaliteit kan beter etcetera. Maar de eerste versie van een trailer staat er nu wel. Hij valt blijkbaar ook niet zo duidelijk in een youtube-algoritme 😉 Ik denk dat dat algoritme wat mijn kanaal betreft ergens samenhangt met ‘de buffel’ en ’treinspotters’ Ik heb nog een ‘werktreinvideo’ en een nog te maken video over het weer een ander perspectief op het afscheid van de buffel op stapel staan om dat te testen. Daar maak ik mijn kanaal wel groter mee. Maar ik ga uiteindelijk toch voor wat ik nu echt te vertellen heb en mijn boek.
Zo ben ik dus bezig. Hieronder dus de voorlopige kanaaltrailer.
Enkele vrij willekeurige zinnen uit de eerste 20 bladzijden van het boek der rusteloosheid worden gevolgd door een korte video waarin de schrijfster Maud Vanhauwaert kort in gaat over de betekenis van Pessoa voor haar als schrijfster.
Decadentie is het totale verlies van de onbewustheid, want onbewustheid is het fundament van het leven. Als het hart kon denken, stond het stil.
Ik beschouw het leven als een herberg, waar ik moet blijven tot de diligence van de afgrond arriveert. Ik weet niet waar die me heen zal voeren, want ik weet niets.
Als datgene, wat ik in het gastenboek schrijf op een dag wordt gelezen door andere reizigers en ook hen tijdens hun verblijf kan vermaken, dan is het goed.
Hier volgt een voorbeeld van een tekstgeheel opgebouwd uit fragmenten. Zo schrijf ik graag. Onderwerp: Cool, ‘Ferrol Mola’: doe iets waarvan je houdt
Cool
In Ferrol, een plaatsje in Galicië duikt overal een koddig vrolijk graffiti poppetje op. Muren, huizen, tunnels en trappen staan er vol mee. Wie ze schildert? Dat weet niemand. Motto: ‘Ferrol mola’. Mola betekent cool en gaaf.
‘Met dit figuurtje wil ik Ferrol op een humoristische manier onder de aandacht brengen,’ zegt de maker in een zeldzaam interview, ‘dit poppetje kan het beter zeggen dan ik zelf: Ferrol is vergeten en depri, niemand doet er iets cools, terwijl dat wel zou kunnen.’
‘Okay,’ zeg ik tegen het poppetje, ‘ik ga door met mijn tekstgeheel.’ ‘Doen,’ zegt het glimlachend: ‘cool!’
Ik schrijf wel eens mee in Schrijven Magazine Ultra Korte verhalen van maximaal 99 woorden. Daar is ook elke week een themawoord. Dat is deze week ‘samen’. N.a.v. de reacties onder het bericht, waar het themawoord in aangegeven staat, kwam het liedje ‘samen een straatje om’ van der Rudi in me op. Dat bleef maar in mijn hoofd rondtollen. Daar moest ik dus wat mee. Zie hier het resultaat. Daar hou ik wel van: korte fragmentjes maken al dan niet met een kwinkslag. In dit geval een superkort liedje, meer een tune.
een avondklokje buiten
samen een blokje om een avondklokje lekker buiten misschien nog tot 2 maart dan breng ik je subtiel weer terug naar je asiel
Mijn manuscript is op een haar na af [er moest iets gebeuren]
Het is zo’n drie jaar geleden. Ik zag een vacature voor railcateraar, ik wilde reizen en schrijven en ik dacht: dat ga ik doen. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Er moest iets gebeuren, zo voelde ik dat. Korte tijd later won ik op Utrecht CS twee interrail-kaartjes, twee global passes om een maand onbeperkt door Europa te gaan reizen. We moesten op zoek gaan naar een ‘mysterieuze mrs Interrail’ Van haar kregen we een opdracht als we het juiste wachtwoord zeiden. Uiteindelijk deed ik met een meisje in drie groepjes van twee mee aan ‘landen raden’. We kregen de omtrekken van landen te zien en moesten daar de juiste naam bij zeggen. Wie het snelst was en het minste fout had, zou winnen. Dat waren wij! Ik had ook wel wat goed, maar heb veel aan haar te danken. Maar we waren zonder meer een goed team.
Zo zijn uiteindelijk mijn sabbatical en mijn interrailreizen geboren en het idee om eindelijk eens een goed boek te schrijven. Er moest iets gebeuren. Ik ben mijn tweede hands I-pad gaan gebruiken, heb inmiddels 4G op mijn mobiel en raakte steeds beter ingewijd in het gebruik van apps. Ik kreeg door dit schrijvend reizen meer inzicht in mezelf, mijn leven en de zin daarvan. Het was beslissingen nemen en loslaten. Dat is ook het vertrekpunt geworden van dit boek met de titel: Interrailreisboek. Ondertitel: reisboek naar levenskunst.
Zo heb ik er ook een gratis bankrekening bijgenomen met een gratis prepaid creditcard, bij de Duitse bank N26. Geen inkomenscheck, alles regelen via hun app, binnen no-time klaar. Okay heb veel moeten inlezen, kostte tijd. Maar toen kon ik tenminste fatsoenlijk hostels reserveren onderweg. Het bleek perfect te werken.
De eerste deadline voor mijn manuscript op 31 januari 2020 heb ik gemist. 11 Juli was het wel zover. Een mijlpaal. Een basismanuscript. Er volgde een proeflezing en bespreking met Odile Smidt terwijl zij ook een basismanuscript afhad. Onze afspraak was voor mij vooral een deadline. Er moest iets gebeuren. Het echte werk kon daarna beginnen. Die bijeenkomst heeft het zonder meer een geweldige boost gegeven. Het gekke jaar 2020 is nu bijna voorbij en het boek is nu echt een manuscript geworden. Er moest iets gebeuren vandaag nog. Door middel van dit bericht. In januari stuur ik het naar een professionele proeflezeres en dan wil het nog een korte schrijfronde gunnen. Ik hebt het maanden moeten laten rusten, om er met veel meer afstand naar te kunnen kijken. Ik heb in die tijd o.a schrijfboeken gelezen, zelf zeer korte verhaaltjes geschreven, liedjes en filmpjes gemaakt om te oefenen en aan de gang te blijven.
Begin volgend jaar zal het boek klaar zijn. Of ik het zelf ga uitgeven of dat ik dat via een traditionele uitgever probeer te doen, dat is afhankelijk van mijn persoonlijke situatie. Als ik zelf genoeg ga verdienen om mezelf te bedruipen, kan ik het ook zelf uitgeven. Maar wat werk betreft is niet alles even zeker in deze tijd.